Με την εμφάνιση της εθνικής ομάδας επτά της Κένυας τα τελευταία χρόνια για να γίνει μια από τις πραγματικές δυνάμεις στο IRB World Series, θα φαινόταν φυσικό ότι μια σειρά από τουρνουά στην πατρίδα της ομάδας θα προέκυπταν επίσης ως προπόνηση για μελλοντικούς παίκτες. Αυτό ισχύει σίγουρα για τις άλλες μεγάλες επτά χώρες που παίζουν, όπως η Νότια Αφρική, η Αγγλία, η Νέα Ζηλανδία ακόμη και οι ΗΠΑ.
Στην Κένυα, αν και υπάρχει μόνο ένα τέτοιο τουρνουά, μόνο ένα τουρνουά που οι αγαπημένοι οπαδοί της ομάδας επτά της Κένυας μπορούν να δουν τους ήρωές τους να παίζουν στην έδρα τους και αυτό είναι το Tusker Safari Sevens στο Ναϊρόμπι.
Αν και στέκεται μόνη της ως σημαιοφόρος του ράγκμπι των επτάδων στην Κένυα, τι σημαιοφόρος έχει το έθνος, προσελκύοντας ομάδες από όλο τον κόσμο για να δοκιμάσουν τις υπέροχες αγνές απολαύσεις μιας από τις σπουδαίες χώρες και πόλεις της αφρικανικής ηπείρου. Οι ομάδες Sevens περιοδεύουν για πάντα σε όλο τον κόσμο αναζητώντας αυτό το ένα τουρνουά που ενθουσιάζει και αιχμαλωτίζει το μυαλό τόσο εντός όσο και εκτός γηπέδου και αυτό ακριβώς στοχεύει να κάνει το Safari sevens.
Ο John Hooper που περιόδευσε με τους Samurai International στο Safari Sevens το 2008 θυμάται ότι έφτασε το πρωί του τουρνουά. «Ήμασταν κυριολεκτικά στο παλαιότερο μίνι λεωφορείο που είχατε δει ποτέ, οδηγώντας σε έναν δρόμο που δεν θα μπορούσε να περιγραφεί ως δρόμος, ένιωθα σαν να βρισκόμασταν κυριολεκτικά στο Safari χωρίς να παίζουμε ράγκμπι στο Safari Sevens». Αν και όλοι οι παίκτες των Σαμουράι σκέφτονταν “πού είμαστε;” Εκείνο το πρώτο πρωί ο Hooper συνεχίζει λέγοντας “τότε εμφανίστηκε, η αγωνιστική αρένα στο Ngong Road είχε κυριολεκτικά χιλιάδες θαυμαστές γύρω της και έγινε φανερό ότι ήμασταν εκεί για να παίξουμε ράγκμπι!”
Αυτό είναι το ιδιαίτερο με τα επτά Safari, είναι τόσο πολύ αφρικανικά. Ακριβώς όπως θέλετε να είναι ένα τουρνουά όταν φτάνετε σε ξένο έδαφος ως ομάδα περιοδείας. Δεν θέλετε ένα τουρνουά που απλώς μιμείται άλλα τουρνουά, όπως πολλοί έχουν προσπαθήσει να επαναλάβουν τα παγκοσμίως διάσημα επτάρια του Χονγκ Κονγκ και του Ντουμπάι. Όταν συμβαίνει αυτό, η αίσθηση της εμπορικής πραγματικότητας στην οποία εργάζονται τα rugby sevens γίνεται υπερβολικά εμφανής. Τα τουρνουά και οι οργανωτικές επιτροπές τους ξεχνούν τι έκανε τις ομάδες να έρθουν αρχικά στο τουρνουά τους, το γεγονός ότι βρίσκονται σε διαφορετικό μέρος του κόσμου και θέλουν να δοκιμάσουν διαφορετικές κουλτούρες ενώ παίζουν ράγκμπι επτά.
Το Safari Sevens δεν το ξεχνά αυτό. Στην πραγματικότητα, στα μάτια του IRB αυτό είναι εις βάρος του. Δεν λειτουργεί σαν εμπορικό μηχάνημα, έχει υιοθετήσει την προσέγγιση του «χτίστε το και θα έρθουν» και λειτουργεί. Οι θεατές είναι παθιασμένοι με το ράγκμπι και την ομάδα τους στην Κένυα (τους δίνει κάτι να ζητωκραυγάζουν εκτός από το τρέξιμο αντοχής) γνωρίζουν επίσης το άθλημα, αλλά όταν φτάσετε ξέρετε ότι αυτό είναι κάπου ξεχωριστό, ότι αυτό δεν είναι το καθημερινό σας τουρνουά επτά .
Μακροπρόθεσμα, οι διοργανωτές του τουρνουά θα ήθελαν να δουν τα επτά Safari στη σειρά IRB World, αλλά η φύση αυτού του τουρνουά «κρυμμένο στολίδι» είναι τέτοια που αν και αυτό το κάνει τόσο μοναδικό για τις ομάδες να αγωνίζονται μακριά από το World Series (φέτος Samoa & Fiji ανταγωνίζονται) σημαίνει ότι δεν ταιριάζει με τις εμπορικές προσδοκίες μιας σειράς που περιλαμβάνει χώρους όπως το Twickenham, το Petco Park και το ‘The Sevens’ στο Ντουμπάι στο μενού του.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα δούμε τα Safari Sevens στη σειρά μια μέρα και αν το κάνουν σωστά, είμαι σίγουρος ότι θα είναι ένα από τα πιο δημοφιλή. Η εύρεση αυτού του συνδυασμού εμπορικής επιτυχίας (σε διεθνή κλίμακα) χωρίς να χαθεί αυτό που έκανε τις ομάδες να φτάσουν αρχικά στο Ναϊρόμπι δεν θα είναι εύκολο, αλλά αν επιτευχθεί θα γεννηθεί ένας από τους σπουδαίους αθλητικούς αγώνες.